published on
Drie, vier treden tast ze af, als was er
water, deze vrouw van ergens — de kleurrijke
jurk, Amerikaans, betekent niets, de trots is het vreemde,
zo een trek van wildheid om haar mond, waar
zag ik dat? op Griekse munten, onscherp geworden
hier en daar aan de rand, waar de vingertoppen van vele geslachten
deze god een beetje gevoel bijbrachten,
het vergankelijke van zijn jeugd. De stem …
het grommen en lachen van zulk weer hoor je niet elke dag,
geen zangeres, uit haar gedachten haalt ze
een klank als een ander uit de lucht. De glimlach
groette me in het volle café — en geleund als met Pesach
deelden we de voorraad, het scherpe, ook het
zoete van verbanning, de vrijheid. Haar
lippen trokken toen ik zoals vroeger, om een meisje te houden
van opgetogenheid het verkeerde zei
en haar antwoord gooiend, zonder lang te
mikken, stond er werkelijk een meisje. Elke morgen aan de schrijftafel
zat ze te praten met de dode leraar,
ordende zijn brieven; haar blik ontving wie
binnenkwam zo vol verwachting dat zelfs de geringste
moeite deed om haar niet teleur te stellen. ’s Avonds
liet ze zich het eten smaken, als er vrienden kwamen
uit de wereld, ze voelde zich thuis in drie talen. Maar wie van ons,
midden in het gesprek voorover buigend,
kan nog zo gedichten opzeggen, Duitse,
woord voor woord … Je droeg de last, Hannah, niets ging verloren.
___
Anders dan in de beeldende kunst bestaan er in de poëzie vrij weinig portretten van individuele mensen. De bibliothecaris en dichter Ludwig Greve (1924-1991) leerde in het Deutsches Literaturarchiv Marbach politiek denker Hannah Arendt (1906-1975) kennen.
Hij schetst haar, zo levendig als zij was. (Geflankeerd door de stem van Hannah Arendt, 1964)
Vertaling Erik de Smedt, verschenen in: Terras 16 (2019) 'Over de grens'.
Duitse tekst en commentaar: http://www.planetlyrik.de/kurt-oesterle-zu-ludwig-greves-gedicht-hannah-arendt/2020/08/
Over Ludwig Greve: https://tijdschriftterras.nl/?s=Greve
- Genre
- poëzie